Wat er gebeurt als het budget de baas is

Elle Horsselenberg
7 okt
3 minuten om te lezen

In mijn blog van vorige week las je een stukje geschiedenis over hoe ik in dit vakgebied belandde. Of er eigenlijk achter kwam dat ik er allang in zat.

Deze week een ander project dat een flinke transformatie onderging. Daar wil ik heel graag wat over kwijt. Ook wel de kracht van beperking!

Ik zie veel collega’s de mooiste beelden delen van pico bello interieurs met de laatste trends en materiaalkeuzes. Iets wat heel aantrekkelijk is en waarschijnlijk de volgende klanten al doet aansluiten in de rij. Ook heerlijk, en ik kijk graag mee voor inspiratie.

Bij mijn doelgroep en klanten ligt dat allemaal iets anders. En heeft het hele proces ook vaak weinig te maken met persoonlijke smaak of welke trend er momenteel speelt. Materiaalkeuzes moeten creatief worden opgelost en bijgesteld om tot een goed resultaat te komen.

Ik moet rekening houden met bestaande elementen in het pand, spelen met de materialen die voorhanden zijn om de sfeer te versterken, en meubels vinden die duurzaam, stevig en betaalbaar zijn, die de gebruiksintentie aankunnen. Dat is een flinke puzzel en een zoektocht naar de juiste indeling, materialen en meubels die passen bij het pand en bij de functionaliteit ervan.

Bovenstaande beelden zijn van het pand voor en na de verbouwing. Alle deuren waren in verschillende kleuren, de vloeren flink gehavend en de ontvangsthal was gevuld met een bouwwerk waar niemand raad mee wist. Ik zorgde dat alle kleuren, bestaande en nieuwe op elkaar afgestemd werden. Zocht bijpassende vloeren en hield rekening met de routing voor onder andere rolstoelgebruikers. Bij dit voorbeeldproject, een pand waarvan de staat flink was verouderd, had ik een beperkt budget om mee aan de slag te gaan. De ruimtes waren groot en hadden uiteenlopende eisen. Voor verschillende doelgroepen en functies moest een passende oplossing worden bedacht.

Denk aan een grote gezamenlijke wachtruimte waar je toch nog een beetje privé kunt zitten. Waar je even de rust vindt na een moeilijk gesprek, of tussentijds kunt verblijven en een koffie kunt nuttigen. Waar het meubilair intensief gebruikt zal worden en dus sterk moet zijn en lang mee kan gaan. Wat schoon te maken is na een omgevallen drankje, maar niet te zwaar mag aanvoelen, zodat de bewegelijkheid van de ruimte behouden blijft.

Er moest ook plaats zijn voor kinderen om even te spelen, te lezen of iets te bouwen, zonder dat andere wachtenden daar last van hebben. Voor deze kinderhoek heb ik een speciaal viltbord bedacht en gemaakt: dik zwart vilt verlijmd op een multiplex plaat, met daarbij allerlei uitgeknipte figuren van gekleurd vilt. Hiermee kun je eindeloos verhaaltjes en nieuwe vormen maken. Een eenvoudige, veilige en creatieve oplossing, passend bij de doelgroep binnen de jeugdzorg. En budgetvriendelijk.

In het hart van de wachtruimte staat een leestafel die ik zelf heb ontworpen. Met hoogteverschillen en geïntegreerde plantenbakken om een natuurlijke afscheiding te creëren tussen de zitplekken. De tafel is op maat gemaakt door een meubelmaker en vormt echt het centrale element van de ruimte. De poten van de tafel en de stoelen combineerde ik in dezelfde kleur. Bij De Vorm koos ik bijpassende stoelen en liet ze in passende kleuren leveren.

In de gangen zitten verouderde bruine tegels op de wanden. Het budget was niet toereikend om ze te verwijderen of te schilderen. Dat maakt de keuze voor de juiste wandkleur des te belangrijker. Een goed gekozen tint kan zelfs zo’n oude tegel tot leven wekken. Mijn doel was om het geheel zo uit te voeren dat het leek alsof we die tegels er zelf bij hadden uitgezocht. Tuurlijk dragen ze sporen van voorgaande gebruikers, maar ik denk dat het gelukt is om er een eenduidige en vernieuwde sfeer mee te creëren.

Over smaak valt niet te twisten. En als zoveel mensen van verschillende partijen gezamenlijk één pand betrekken, dan heb je de opdracht om iedereen met de neus dezelfde kant op te krijgen.

Smaak of trend zijn dan niet de belangrijkste drijfveer. En misschien zijn de foto’s van na de transformatie niet direct een ‘wow’ zoals in glossy magazines, maar als je bedenkt dat bij dit soort projecten het vooral puzzelen is met de prioriteiten, en slimme materiaal keuzes maken, juist dat maakt het eindresultaat zo bevredigend. Dan zeg ik wederom: Missie geslaagd!

Bekijk hieronder de resultaten na de transformatie van de gezamenlijke wachtruimte, de keuken waar medewerkers kunnen lunchen en de kinderhoek.